Ik heb altijd dat kritische stemmetje in mijn hoofd gehad dat me flink op mijn kop gaf nog voordat iemand anders daar de kans voor zou krijgen. Het stemmetje dat jou bij het minste en geringste afkraakt en jou vertelt dat je blijkbaar niks goed kan doen, dom en zwak bent. Het stemmetje dat je schuldig of slecht over jezelf doet voelen als je niet aan andermans verwachtingen kan voldoen.
Dit is het stemmetje van het verleden die met zijn echo’s voortwoekert in je gedachten. De lat ligt hoog en je moet alles perfect doen. Als je niet binnen de lijntjes kleurt krijg je op je kop van jezelf. In het begin ben je er zelfs niet van bewust dat je constant naar dat stemmetje aan het luisteren bent. Je weet niet beter meer en je bent er ook helemaal in beginnen geloven. Erger nog, je bent er geheel van doordrongen, dus waarom zou je het in twijfel trekken of er tegen in gaan. Dit soort negatieve gedachten over jezelf zijn erg krachtig. Niemand zou er in slagen om je met woorden zoveel kritiek te geven als je gedachten dat kunnen doen. Want je gedachten zijn er constant. Je gedachten bepalen het gevoel dat je over jezelf hebt. Je kan niet van jezelf houden als je zo streng bent voor jezelf. Als je niet van jezelf kan houden, hoe kan je dan anderen toelaten om van je te houden?
Je bewust worden van dat kritische stemmetje is de eerste stap om daar langzaam verandering in te kunnen brengen. Het stemmetje is eigenlijk niet meer relevant, want het komt voort uit wat je als kind hebt moeten doorstaan. Als kind had je geen andere keuze dan alle negativiteit te absorberen, want je was weerloos en overgeleverd aan degene(n) die je kwetste(n). Als volwassene hoef je niet meer naar dat stemmetje te luisteren en kun je leren het zoveel mogelijk te negeren of meer te zien als ongevraagd advies dat je net zo goed naast je kan neerleggen.
Als je je voorstelt dat de kritische stem uit het verleden je innerlijke kind nog steeds op zijn/haar kop geeft, dan kan jij de volwassene zijn die je innerlijke kind daarvoor beschermt of troost.
Als je je voorstelt dat je een oude wijze man ontmoet die jou helemaal niet kent. Een oude wijze man vol compassie en levenswijsheid. Stel, je vertelt je levensverhaal en alles wat je hebt moeten doorstaan aan deze man, die vol compassie naar je luistert. Zou deze man dan hetzelfde tegen je zeggen als het kritische stemmetje jou probeert te vertellen? Zou deze man zo streng voor je zijn als jij voor jezelf bent? Zeker niet! Dus als je, zoals de oude wijze man, met compassie en zonder vooroordelen naar jezelf zou kijken en je jezelf zou accepteren, zoals de oude man dat doet, dan besef je dat dat kritische stemmetje niet meer relevant is. Je bent de moeite waard zoals je bent.
Niemand is perfect en je mag fouten maken, want alleen door fouten te maken kan je leren. En geloof me, leren doe je tot je dood neervalt.